Jupiter is de grootste planeet in het zonnestelsel. Het verschil is te wijten aan de mogelijke val van een asteroïde, die nooit was voorbestemd om een volwaardige planeet te worden.
Jupiter heeft, net als de aarde, een groot magnetisch veld. Het wordt gevormd door het mengen van het kernmateriaal. Bovendien hebben wetenschappers geen monster van de stof van de aardkern kunnen verkrijgen. Niettemin maakte de studie van het magnetische veld van Jupiter het mogelijk om structurele kenmerken van de diepe objecten van dit hemellichaam te suggereren.
De Juno-sonde, gelegen in de baan van de planeet, toonde aan dat de kern bestaat uit zware metalen. Bovendien bereikt het zijn omvang met de helft van de straal van de reus.
Bestaande ideeën over de aard van de Jupiteriaanse kern suggereren dat deze uit mineralen en stenen moet bestaan en kleine afmetingen heeft. Recente studies tonen aan dat hoge temperaturen en enorme druk heersen in dit deel van de planeet. Dergelijke omstandigheden zijn moeilijk te modelleren in een laboratoriumomgeving.
Astronomen publiceerden een artikel in het tijdschrift Nature, waarin wordt beweerd dat de evolutie van Jupiter werd verstoord door een kosmische catastrofe. Het gebeurde in de vroege stadia van de vorming van een hemellichaam. Alleen een enorme ramp op kosmische schaal kan verklaren hoe een gasreus zichzelf zou kunnen "verzadigen" met zware chemische elementen. Dit had kunnen worden gedaan door een buitenaards kosmisch lichaam dat in botsing kwam met en samensmolt met de vroege Jupiter.Zo ontstond een enorme kern. Een object dat met Jupiter in botsing kwam, zou theoretisch een massa kunnen hebben die tien keer de massa van de aarde is.
Uit berekeningen van wetenschappers blijkt dat de rotsachtige kern van het vroege Jupiter slechts 15 procent van zijn straal had. Het object, dat de planeet had geraakt, bracht enorme hoeveelheden zware chemische elementen met zich mee. Ze bereikten snel kerngebieden. Hierdoor is het enorm in omvang toegenomen. Wiskundige modellen laten zien dat het in deze staat minstens 4 miljard jaar kan bestaan.
Het is mogelijk dat in de toekomst sondes die van de aarde naar Jupiter worden gestuurd, het mysterie van de kern helpen ontrafelen. Dezelfde studies zullen wetenschappers dichter bij het antwoord brengen, welke substantie zich feitelijk bevindt in de ingewanden van de aardkern en of deze kan worden geëxtraheerd naar het oppervlak van onze blauwe planeet.