Misschien is er in de moderne wereld geen voedsel met een langere houdbaarheid dan conserven. Waarom wordt ingeblikt voedsel geleidelijk onbruikbaar als de producten worden ontdaan van bacteriën en er geen lucht in de container zit?
Een korte geschiedenis van ingeblikt voedsel
De Franse chef-kok Nicolas Upper wordt beschouwd als de uitvinder van conserven, die aan het begin van de 19e eeuw methoden voor het inblikken ontdekte. De eerste dergelijke producten werden gebruikt door de soldaten van Napoleon. Ook reizigers uit Rusland die Antarctica in 1819 verkenden, vulden hun voorraden aan met proviand uit Engeland. Ze aten gekookt rundvlees, opgerold in glazen potten. In het 1825e jaar begonnen in de Verenigde Staten ingeblikte goederen te worden geproduceerd, opgerold in blikjes. Als producten werden kreeft, zalm en oesters gebruikt.
Interessant feit: in de tweede helft van de 19e eeuw werd conserven beschouwd als een premium product in de middenklasse.
Ingeblikt voedsel werd in de Eerste Wereldoorlog veel gebruikt, omdat hierdoor de magazijnen van de soldaten snel konden worden gevuld met voedsel met een lange houdbaarheid. Nu wordt dit product als goedkoop beschouwd en is het verkrijgbaar in veel supermarkten.
Waarom gaat ingeblikt voedsel slecht?
Vóór conservering ondergaan de producten sterilisatie, waardoor alle microben die bijdragen aan het verval worden gedood. Ook wordt lucht uit het blik verwijderd voordat het verstopt raakt, wat ook bijdraagt aan de verslechtering van de voedseleigenschappen. En als dergelijke maatregelen worden genomen tijdens de productie, waarom bederven dan nog de conserven?
De inhoud bevindt zich in het blik en reageert chemisch met de metalen wanden. Het gaat heel langzaam, maar leidt uiteindelijk toch tot bederf van het product.
Houdbaarheid hangt ook af van de samenstelling van ingeblikt voedsel. Ze proberen veel vet toe te voegen, omdat het het proces van verval vertraagt. Maar in de componenten zijn er nog steeds zuren die met elkaar reageren, waardoor het chemische afbraakproces begint. Fabrikanten proberen de hoeveelheid zuur tot een minimum te beperken, maar dit is niet altijd het geval.
Ingeblikt voedsel verslechtert omdat producten chemisch reageren met de wanden van het blik. Zuren in het voedsel dragen ook bij aan het afbraakproces. Maar de reacties verlopen langzaam, daarom kan ingeblikt voedsel heel lang worden bewaard.