Soms kun je aan de nachtelijke hemel een prachtig zicht waarnemen, dat we sterrenkijken noemen. Maar wat is de ware aard van dit fenomeen?
Vallen sterren?
Een ster in een astronomisch concept is een enorme hete bol met heet gas, vele malen groter dan onze planeet. Je hoeft je niet eens voor te stellen wat de aarde zou worden als een van de sterren er echt op zou vallen. De dichtstbijzijnde ster is de zon. Dit is niet de grootste ster in de melkweg, maar de afmeting is honderden keren groter dan de parameters van onze planeet.
Wat we vallende sterren noemen, zijn meteoren die beginnen te gloeien terwijl ze door de atmosfeer van de planeet vliegen. Hun luminescentie is te danken aan de hoge snelheid waarmee ze sterk gloeien door wrijving tegen gassen. Honderden miljoenen meteoren vliegen per dag door de atmosfeer en slechts enkelen bereiken de aarde en worden meteorieten. In de namiddag kunnen ze door zonlicht niet worden gezien. Maar 's nachts, wanneer de atmosfeer transparant wordt, lijken ze erg op de sterren. Vaak is een vliegende ster te zien in een heldere trein. Dit is een opeenhoping van gas en de kleinste deeltjes kosmisch stof.
Ster regent
Soms vallen tegelijkertijd een groot aantal meteoren in de atmosfeer, waardoor de indruk ontstaat van regen van lichtgevende deeltjes. In de astrologie wordt dit fenomeen 'meteorenregen' genoemd. De reden hiervoor is het snijpunt van de banen van de planeet en een grote cluster van kosmische deeltjes, meestal gevormd uit de resten van een komeet.Zoals alle kosmische lichamen, hebben deze meteoorzwermen hun banen. Daarom kan hun botsing met de atmosfeer jaarlijks tegelijkertijd worden waargenomen.
De meest spectaculaire en mooiste sterrenregen valt half augustus. Deze meteorietdouche, door Perseid genoemd ter ere van het sterrenbeeld Perseus, is het overblijfsel van de staart van de komeet Sfivt-Tuttle, die elke 135 jaar in de lucht te zien is. Er zijn enkele tientallen andere bekende meteorenregen. Maar ze zijn minder intens dan Perseid.
De snelheid van Perseid-deeltjes is zo groot, gemiddeld ongeveer 200 duizend km per seconde, dat hun contact met de atmosfeer verandert in krachtige flitsen, zelfs met het blote oog duidelijk zichtbaar. De planeet komt begin juni Perseïden binnen, dus eenzame vallende sterren zijn de hele zomer zichtbaar. Maar het is precies in augustus dat hun activiteitspiek optreedt, wanneer tot 100 meteoren tegelijkertijd de atmosfeer binnenkomen, waardoor de nachtelijke hemel een ongelooflijk spektakel wordt. Het is alleen beschikbaar voor inwoners van het noordelijk halfrond.